همچنان می ­رفت و می­ آمد. همچنان می­ گفت و می­ گفت و قدم می زد: قصه است این ، قصه ، آری قصه ی درد است شعر نیست، این عیار مهر و کین و مرد و نامرد است بی عیار و شعر محض خوب…

«نمی‌خواهم بیندیشم… می‌اندیشم که نمی‌خواهم بیندیشم. نباید بیندیشم که نمی‌خواهم بیندیشم. زیرا این همچنان یک اندیشه است. آیا هرگز پایانی بر آن نیست؟»     سارتر، ژان پل. تهوع. ترجمه ی امیر جلال الدین اعلم. تهران: نیلوفر، ۱۳۸۳، ص 201    عقیده ی رایج این است…

مادر: سر شام گريه نكنين، غذا رو به مردم زهر نكنين. سماور بزرگ و استكان نعلبكي هم به قدر كفايت داريم، راه نيفتين دوره در و همسايه پي ظرف و ظروف. آبرو داري كنين بچه ها، نه با اسراف. سفره از صفاي ميزبان خرم مي…

سوداگر: من این طبع طمعکاری را در توده ی مردم خوب فهمیده بودم. فهمیده بودم که عوام الناس را چه راحت و آسون میشه گول زد. با چه چیزایی میشه امیدوارشون کرد. آینده ی درخشان، روزهای طلایی، سعادت فرداها رو برای کیا ساخته اند قربان؟…