زنی را می شناسم من // که شوق بال و پر دارد
ولی از بس که پُر شور است // دو صد بیم از سفر دارد
زنی را می شناسم من // که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن // درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند // نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون //امیدش در ته فرداست
