برو کار می‌کن، مگو چیست کا ر// که سرمایهٔ جاودانی است کار
نگر تا که دهقان دانا چه گفت // به فرزندگان چون همی خواست خفت
که : « میراث خود را بدارید دوست // که گنجی ز پیشینیان اندر اوست
من آن را ندانستم اندر کجاست // پژوهیدن و یافتن با شماست
چو شد مهر مه، کشتگه برکنید// همه جای آن زیر و بالاکنید
نمانید ناکنده جایی ز باغ //بگیرید از آن گنج هر جا سراغ »
پدر مرد و پوران به امید گنج // به کاویدن دشت بردند رنج
به گاوآهن و بیل کندند زود // هم اینجا، هم آنجا و هرجا که بود
قضا را در آن سال از آن خوب شخم //ز هر تخم برخاست هفتاد تخم
نشد گنج پیدا ولی رنجشان // چنان چون پدر گفت، شد گنجشان

ملک الشعرای بهار، گزیده اشعار، مثنویات
www.ganjoor.net